Deze week vond er iets bijzonders plaats in mijn leven, iets dat me veel inzicht heeft gegeven in wie ik ben en waarom ik bepaalde keuzes maak. Voor het eerst had ik een gesprek met een maatschappelijk werker, en het was een ervaring die mij verrassend genoeg dichter bij mezelf bracht.
Vanaf het moment dat ik de kamer binnenstapte, voelde ik een onverklaarbare verbinding met haar. Er was een directe klik, een gevoel van vertrouwen en openheid dat me ertoe aanzette om mijn diepste gevoelens en ervaringen te delen.
Tijdens ons gesprek stelde ze een vraag die me diep raakte: "In welke levensfase ben je geestelijk blijven stilstaan?" Het antwoord borrelde direct op uit mijn onderbewustzijn: mijn puberteit. Dit besef, dat zo plotseling kwam, schudde me wakker. Al die jaren had ik mijn trauma's genegeerd, nooit echt verwerkt. Ik had ze simpelweg opgeborgen in een donkere hoek van mijn geest, hopend dat ze vanzelf zouden verdwijnen.
Maar ze verdwenen niet. In plaats daarvan bleef mijn 'kleine ik' uit mijn middelbare schooltijd een deel van mij, een schaduw die onopgemerkt mijn beslissingen en acties bleef en soms zelfs nog blijft beïnvloeden. Dit inzicht was zowel onthullend als ontwrichtend. Het deed me realiseren dat veel van mijn keuzes en reacties niet volledig van mijzelf waren, maar echo's van een onverwerkt verleden.
Deze ontdekking brengt echter ook hoop met zich mee. Nu ik begrijp waar sommige van mijn gedragingen vandaan komen, kan ik beginnen aan de reis om deze oude wonden te genezen. Het is alsof ik opnieuw kennismaak met mezelf, maar dit keer met de wijsheid en het perspectief van een volwassene.
Het gesprek met de maatschappelijk werker was weer een grote stap op een pad van zelfontdekking en heling. Het is een pad dat moed en kwetsbaarheid vereist, maar het belooft ook groei en verandering. ik voel weer een soort optimisme over mijn toekomst. Ik ben er klaar voor om mijn 'kleine ik' de hand te reiken en samen verder te gaan, niet langer als gevangenen van het verleden, maar als bondgenoten in een hoopvollere toekomst.
Deze ervaring leert me dat het nooit te laat is om aan jezelf te werken. Het is nooit te laat om oude wonden te helen en een nieuw hoofdstuk in je leven te beginnen. Het vereist moed om je trauma's onder ogen te zien en erover te praten, maar de beloning is een leven dat rijker en authentieker is. Dit is een reis die ik met open armen en een open hart verwelkom, klaar om te groeien en te bloeien, hoe moeilijk de weg soms ook mag lijken.
Twee dagen na mijn openbaring bij de maatschappelijk werker had ik een afspraak met mijn psychologe. Ik deelde het hele verhaal met haar, de ontdekkingen over mezelf en hoe diep deze inzichten mij hadden geraakt. Ze luisterde aandachtig en gaf aan dat ze het bijzonder vond hoe ik steeds meer zelfinzicht ontwikkelde en steeds beter begreep waaraan ik moest werken. Haar reactie was een bevestiging dat ik op de goede weg was.
Maar toen kwam haar onverwachte mededeling: ze stelde voor onze gesprekken af te ronden, mede vanwege mijn vooruitgang met de maatschappelijk werker. Dit nieuws overviel me. Zij was de eerste persoon bij wie ik me echt open durfde te stellen. Wanneer ik iemand vertrouw en me goed voel bij diegene, neemt die persoon snel een speciale plaats in mijn hart in. Het idee haar niet meer als steunpunt te hebben, was verontrustend en voelde als een verlies.
De impact van deze twee gesprekken was groter dan ik had verwacht. De dag na het gesprek met mijn psychologe werd ik overvallen door een hevige migraine. De hele dag was ik uitgeschakeld, niet in staat iets te doen. Het was me duidelijk geworden dat twee zulke intensieve, emotionele gesprekken vlak na elkaar te veel voor me waren.
Deze ervaringen leerden me iets belangrijks over mijn grenzen en de noodzaak om voor mezelf te zorgen. Het is een herinnering dat het helingsproces niet alleen gaat over het onder ogen zien van pijnlijke waarheden, maar ook over het erkennen van onze kwetsbaarheid en het nemen van de tijd om te herstellen. Het is een balans tussen moed en zelfzorg, tussen groei en rust. Ik sta aan het begin van een belangrijke reis, maar ik realiseer me dat het belangrijk is om deze reis in mijn eigen tempo te maken.
Reactie plaatsen
Reacties