Het voelt alsof ik constant op een emotionele achtbaan zit, en soms weet ik niet eens waar de rit naartoe gaat. Jantje huilt, Jantje lacht - dat is mijn leven nu. De ene moment voel ik me verslagen, begraven onder de last van mijn waardeloze bestaan. Ik lig in bed, tranen stromen als een rivier over mijn wangen, en ik voel me zo klein en hulpeloos als een kind.
Maar dan, als een donderslag bij heldere hemel, verandert alles. Ik stap naar buiten, mijn hond aan mijn zijde, en ik loop fier door de menigte. Mijn borst zwellend van trots, alsof ik de hele wereld aankan. Het is een rollercoaster van emoties, en ik ben slechts een passagier in mijn eigen geest.
Ik begin langzaam maar zeker meer over mezelf te ontdekken, en eerlijk gezegd is het geen prettige ontdekkingstocht. Er zijn delen van mezelf die ik liever zou negeren, maar ze zijn er, altijd aanwezig, als schaduwen in mijn gedachten.
Soms lijkt het alsof het goed met me gaat, alsof ik eindelijk grip heb op mijn leven. Maar net zo snel als het kwam, kan het ook weer verdwijnen als mist in de ochtendzon. Het blijft een verrassing, elke dag opnieuw.
Reactie plaatsen
Reacties