Ik heb heel wat dieptepunten gekend in mijn leven, maar een van de donkerste momenten was toen ik werd opgenomen in een psychiatrische instelling. Het was alsof ik door een ware hel ging, met suïcidale gedachten die als een constante dreiging boven mijn hoofd hingen. Het voelde alsof er een duivelse kracht in mijn hoofd was genesteld, die me opslokte in duisternis. Dit alles speelde zich zo'n 25 jaar geleden af, en ik heb er lange tijd niet over kunnen praten.
Maar zo'n vier jaar geleden veranderde alles drastisch, net voor de wereld in de greep van de pandemie raakte. Ik ging door een scheiding met mijn toenmalige vrouw en besloot met mijn hond in een chalet in Culemborg te gaan wonen. Ondanks dat ik altijd last had gehad van verlatingsangst, voelde ik me plotseling op mijn gemak. Ik begon me te verdiepen in allerlei duistere onderwerpen, van complotten tot illuminatie en luciferianisme. Ik dook diep in online bronnen, speurde door documenten die verborgen waren achter VPN's, en ontdekte vele schokkende waarheden. Mijn wereldbeeld kreeg een totale make-over. Ik werd me bewust van dingen om me heen die ik voorheen nooit had opgemerkt, een soort ongrijpbare liefde en leiding die me zachtjes naar het licht duwde.
Langzaam begon ik te zien wat ik nooit eerder zag, symbolen en getallen die me naar positiviteit leidden. Het voelde alsof ik geleid werd naar een pad van zelfontdekking en genezing. Plotseling begon ik aan mezelf te werken, een proces dat nog steeds voortduurt en me keer op keer verrast met zijn bevredigende resultaten. Ik bezocht spirituele bijeenkomsten en had diepgaande gesprekken met mensen zoals een sjamaan, die me lieten zien hoe mooi het leven kan zijn als je het vanuit een ander perspectief bekijkt.
Het was een ontroerende ervaring om te zien hoe deze mensen, stralend van binnen, zoveel liefde en licht uitstraalden. Ik begon te begrijpen dat het leven niet zo grijs en somber hoefde te zijn als ik altijd had gedacht. Mijn reis van duisternis naar licht was begonnen, en hoewel ik nog lang niet aan het einde ben, ben ik dankbaar voor de eerste stappen die ik heb gezet.
Ik geloof oprecht dat als ik mijn trauma's van vroeger kan verwerken, ik beloond zal worden, misschien niet in dit leven, maar in het volgende. En nu, nu ik deze weg bewandel, wil ik mijn ervaringen delen met anderen die worstelen met hun eigen demonen. Ik wil hen hetzelfde warme gevoel van hoop en leiding laten ervaren dat mij zo krachtig heeft beïnvloed. Het is mijn wens dat zij ook het licht kunnen vinden in hun donkerste momenten en kunnen zien dat er altijd een weg naar heling en groei is.
Liefs,
Mario
Reactie plaatsen
Reacties