In de fluisterende stilte van mijn kamer, omhuld door de schemer van de avond, verlies ik mezelf vaak in een vloedgolf van gedachten. Ik lach naar iedereen, maar ergens diep binnenin schuilt een zee van onrust die niemand ziet. Mijn glimlach, een zorgvuldig gecultiveerde façade, verbergt de waarheid die ik nauwelijks durf te erkennen: ik ben niet vrolijk.
Het leven is een theater en ik, de hoofdrolspeler in een rol die me niet past. Ik doe mij beter voor dan ik ben, dansend op de melodieën van verwachtingen en sociale conventies. Deze maskerade, waarin ik mezelf verlies, is een dubbelzijdig zwaard: het beschermt me tegen de wereld, maar scheidt me ook van mijn ware zelf.
In een wereld die altijd iets van je lijkt te willen, is het moeilijk om te leven voor jezelf. Ik leef voor anderen, voed me met hun goedkeuring, maar verhonger mijn eigen ziel. Elk gebaar, elke lach, elke knik, lijkt een stap verder weg van mijn innerlijke ik. Het is een paradoxale dans waarbij ik dichter bij anderen kom, maar verder van mezelf verwijderd raak.
Alleen zijn, dat is waar ik naar verlang. In de stilte van mijn eenzaamheid vind ik een zeldzame vrede, een pauze van het constante sociale spel. Maar zelfs dan, in de eenzame echo's van mijn gedachten, blijft de vraag onbeantwoord: wie ben ik, als niemand kijkt?
Besluiteloosheid plaatst een onzichtbare muur om me heen. Ik neem geen moeilijke beslissingen, bang dat het altijd fout zal gaan. In mijn ogen is de wereld een mijnenveld waar elke stap catastrofaal kan zijn. Deze angst om te falen, om te vallen, verlamt me. Het houdt me gevangen in een eeuwige staat van wat-als, een gevangenis van mijn eigen makelij.
Maar ergens, diep vanbinnen, schuilt er een sprankje hoop. Een fluistering die me herinnert dat ik meer ben dan mijn angsten, mijn façades, mijn eenzaamheid. Misschien, op een dag, zal ik de kracht vinden om de maskers af te werpen en mijn eigen verhaal te schrijven. Een verhaal waarin ik niet alleen de hoofdrolspeler ben, maar ook de auteur.
Tot die tijd lach ik naar iedereen, maar in de spiegel zie ik een vreemde. Iemand die wacht op het moment om eindelijk, echt, te kunnen lachen.
Reactie plaatsen
Reacties